Hoe vergaat het Thomas in Amerika...

15 sep 2005 - 8:03 - Van onze verslaggever: Thomas

'Dat was een fantastische tijd', ' dat was een geweldige ervaring' en 'ontzettend blij dat ik het gedaan heb'. Zo zal ik me deze reis na jaren nog altijd herinneren. De wens voor langere tijd naar Amerika te gaan was er al ontzettend lang; nú was het moment en nú kreeg ik de kans. Natuurlijk was het slechts 7 weken, maar de lijst van dingen die we hebben gezien, meegemaakt en gedaan is gigantisch.

Het geweldige aan deze reis is dat we eerst 4 weken tussen de Amerikanen werkten, leefden en woonden, en daarna de mogelijkheid hebben gekregen het land te gaan verkennen en dingen te gaan bezichtigen en bezoeken. De indruk die we op deze manier opdoen is daardoor behoorlijk allesomvattend en compleet. De autoritten van in totaal meer dan 4000 mijl dragen hier zeker aan bij. Met 'we' doel ik overigens op ex-VU-maat Marco en twee vrienden van van hem, Stef en Alex, nu ook beste kameraden.

Om te beginnen met het werk; bloembollen! Hoe komt Strik met de ballen verstand van bollen in hemelsnaam bij Langeveld Bulb Co. in Lakewood, New Jersey terecht?! Dat zit zo: Marco, Stef en Alex zijn alledrie geboren tussen de bloembollen in het pittoreske plaatsje Breezand in de kop van Noord-Holland. Bij Marco thuis werkte vroeger ene Siem Smit die op zijn 20e naar Amerika was vertrokken om vervolgens 20 jaar later aan het hoofd te staan van het grootste bloembollenwarehouse van Amerika. Zij zochten 4 hardwerkende (Nederlandse) jongens; tataa! Zij importeren uiteenlopende soorten bloembollen vanuit Nederland naar Amerika. Deze worden vervolgens door ontelbare Mexicanen in de juiste zakjes en in de juiste doosjes gestopt en tenslotte worden ze verkocht aan Wal-Mart, The Home Depot, Cost-Co, Lowes, etc. Ik was verantwoordelijk voor een aanzienlijk deel van de Wal-Mart en The Home Depot lijn en moest ervoor zorgen dat de bestellingen die zij plaatsten op de juiste manier bij de hen aankwamen. Daardoor had ik de leiding over zo’n 15 tot 25 Mexicanen die – zonder ook maar één woord Engels te spreken – het uitvoerende gedeelte verzorgden. Een bijzondere ervaring kan ik jullie meedelen, maar ook erg leuk. Die gasten zijn allemaal zó gruwelijk klein dat de Mexicaanse mannen je direct respecteerden – ook al waren ze soms wel 40 jaar ouder dan ik – en de vrouwen continu met je zaten te sjansen. Het bedrijf betaalt naast ons salaris ook de hotelkamers al die weken (perfect; Ramada Inn met kingsize 2-pers bed, airco, ligbad, TV met soort X-box, zwembad en bubbelbad) en onze auto; een vuurrode Dodge.

Zonder auto ben je hier echt nergens en die auto geeft ons vrijheid. Daarom was het mogelijk 2 weken geleden voor 5 dagen een trouwfeest te bezoeken van het nichtje van Stef in Erin, Canada. Onze eerste roadtrip dwars door de Amerikaanse staten Pennsylvania, New York en New Jersey naar de Canadese staat Ontario. Geweldig! 12 uur cruisen over oneindige highways, luisteren naar de Amerikaanse radio en gesprekken voeren die kant noch wal raken. Net als in de film. De gastvrijheid was enorm en op speciaal verzoek werden we verwelkomd met aardappels, bloemkool en gehaktballen. En dat was heerlijk; na verloop van de tijd was zelfs ík klaar met de McDonalds, Burger King, Arby’s, Wendy’s, Kentucky Fried Chicken, Pizza Hut, Dunkin’ Donuts, Taco Bell, Pizza Pizza, Wawa, Subway en Tim Hortons (okee, die was dan beter). De aankomst was vrijdagavond, waarna we wat hebben wat gedronken (Canadian; lekker!) met Stef’s tante Helma, tante Mik, ome Short, nichtjes Tanya, Sarah, Lisa, Marianne en Katherine en het bruidspaar Yolanda en Curtis. Zaterdag hebben we de auto gepakt en wat rondgereden door het imposante Canadese land (waaat een ruimte!) en in de late namiddag begon het bruiloftsfeest. In de buitenlucht, erg bijzonder! De andere familieleden en vrienden arriveerden (uit alle hoeken van het land, en dat land is grooot!) en binnen de korste keren werden er 4 kolossale BBQ’s aangeslingerd. Na wat traditionele spelen (‘washers’, erg geinig) en verscheidene drankjes met de sympathieke en gezellige familie van het bruidspaar werd het tijd voor een kampvuur onder een schitterende sterrenhemel. Zondag reisden we na de motorcross en nóg een BBQ af naar Mississauga (voorstad van Toronto) waar Lia woont, nóg een nichtje. We bleven daar samen met de andere nichtjes logeren om ’s avonds te kunnen gaan stappen in Toronto. De avond begon met wat flauwe indrinkspelletjes met de vreemste shooters. Dit zorgde ervoor dat we nogal lollig in twee yellow cabs stapten richting Toronto. Een geweldig ritje langs immense lichtreclames en een prachtig verlichtte skyline die steeds dichter naderden. Om het compleet te maken was er in verband met Labor Day een groots vuurwerk boven de stad. Wat we nog niet wisten is dat we voor ‘hét’ moment van de reis tot dan toe stonden. De discotheek in hartje Toronto had op de 4e verdieping een dakterras, compleet met palmen en een bar. Met een biertje in ons hand keken we naar prachtig verlichtte giga wolkenkrabbers die we bijna konden aanraken en we keken direct uit op de wereldberoemde CN Tower. We keken elkaar aan en realiseerden ons toen pas hoe ontzettend gaaf het was wat we op dat moment allemaal meemaakten. Kicken! Dát het ontzettend gezellig was geweest bleek wel uit de enorme braakpartij achteraf (joepie, ikke niet!). Maandagmorgen onze spullen weer gepakt, liepen naar de auto, hadden we een bekeuring te pakken. Blijkt dat als je in Canada in een wijk parkeert je de politie moet inlichten. Het was de hoogste tijd om Toronto nuchter (ongeveer) bij daglicht te gaan bezichtigen. Een bezoekje aan ’s werelds hoogste toren – de CN Tower – mocht daarbij niet ontbreken. De lift schoot ons in 1 minuut naar boven en het uitzicht was echt ongelofelijk. Erg bijzonder en scary tegelijk was de dikke glazen vloer; voelt ontzettend onnatuurlijk aan als je daarop loopt, hoog boven de stad! ’s Avonds zijn we weer teruggereden naar Erin waar weer een Hollands maal op ons stond te wachten. De dag erna vertrokken we weer vroeg terug naar ‘huis’, maar niet zonder een bezoek te brengen aan de Niagara Falls op de grens tussen Canada en de USA, de grootste watervallen ter wereld. Als je ooit de kans krijgt... bezoeken! Wát een natuurgeweld is dat!

Terug in Lakewood stond een nieuwe uitdaging op ons te wachten. Een aantal vestigingen van The Home Depot – een erg belangrijke klant voor Langeveld – hadden door een tekort aan voorraad niet de juiste bloembolrekken ontvangen. Deze rekken moesten worden omgewisseld, want vooral hier in Amerika wil het oog ook wat. We splitsten ons op in 2 teams (Marco/Stef en Alex/ik) om vervolgens met 2 gehuurde gigantische Amerikaanse bussen (Ford Econoline V8) volgeladen met rekken de verschillende winkels te bezoeken. Ideaal; het land bezichtigen en nog betaald krijgen ook! 5 dagen lang reden we van winkel naar winkel, soms wel 4 uur afstand tussen twee bestemmingen. ’s Avonds een hotel zoeken aan de highway en ’s morgens weer vroeg mijlen maken. Daardoor hebben we echt zo ongelofelijk veel gezien. Vooral de binnenwegen waren bijzonder; soms wel uren rijden en maar een paar auto’s tegenkomen. Dan kwam er weer een dorpje met 8 houten huizen, een tankstation en een kroeg en dan weer een uur niets dan bergen, bomen, meren en kronkelige weggetjes.

En dan nu: de schrik van mijn leven! Hou je vast en stel je voor. ’s Avonds laat reden we in het donker op een dergelijke weg, letterlijk in the Middle of Nowhere; geen bereik met de telefoon en de radio bleef zonder succes naar zenders zoeken. Alex en ik reden nietsvermoedend over een kronkelig bergweggetje, toen er vanuit het niets een volwassen hert de weg op rende, vol in het licht van de koplampen. In één seconde was het remmen, gillen en vervolgens een harde doffe klap. We raakten het hert in het pikkedonker vol tegen zijn achterlichaam. Met knikkende knieen en nog maar half beseffend wat er was voorgevallen zijn we teruggereden. En daar lag het beestje, dood langs een verlaten bergweggetje met het bloed stromend uit de mond. Hoewel het hier een dagelijks voorkomend verschijnsel is heeft het toch een behoorlijke indruk op mij gemaakt en ik wens dit niemand toe. De schade aan de bus viel op het eerste gezicht mee, maar bij daglicht bleek de schade toch aanzienlijk. Overigens, de hoeveelheid aangereden dieren op de weg hier is echt enorm. Konijnen, wasberen en eekhoorns, maar de ergste zijn toch wel de skunks, ofwel stinkdieren. Die doen hun naam dus echt eer aan; wát een óngelofelijke lucht hangt er om aangereden skunks heen, echt niet te bevatten! Je ruikt het van mijlen ver en als je eroverheen rijdt ruikt je auto zonder te overdrijven 3 dagen naar dat beest, ongelofelijk smerig! Er gaan verhalen dat als je besproeid wordt door zo’n beest je een aantal dagen in een citroenbad moet liggen om die verschrikkelijke lucht uit je poriën te krijgen!

Wat opvalt? Ongelofelijk veel dikke mensen, gruwelijk veel grote auto’s, grote huizen met zwembaden in prachtig aangelegde wijken, fastfood is overal en de normaalste zaak van de wereld (je ziet hier oude opa’s samen met oma’s in de McDonalds met in de ene hand een big Coke en in de ander een hamburger), de wegen zijn onnodig breed (soms wel 4-baans op hele rustige stukken), het gras is overal groen en kort gemaaid, het water smaakt en ruikt naar puur chloor, men is bang voor de politie en deze geniet ontzettend veel aanzien en respect, sport is ongelofelijk belangrijk (in het straatbeeld overigens niet terug te zien), de mensen zijn ontzettend chauvinistisch (ze rijden hier rond met stickers ‘Support our troops’ en ‘God bless Amerika’ achter op de auto, zelfs complete vlaggen hangen er uit autoramen), gezellige (oude) stadscentra zijn er gewoonweg niet (je moet het maar doen met een grote mall of een gigantische parkeerplaats met daaraan enorme panden van winkels), van een gezellig terrasje hebben ze hier nog nooit gehoord, vreemde verkeersregels (je mag elkaar rechts en links inhalen, gigantische vrachtwagens vliegen je soms met 140 km/u om de oren, als je links wilt afslaan moet je eerst recht om vervolgens via een U-turn links te kunnen, verkeer van rechts heeft geen voorrang), de walkie-talkie is terug (je kunt hier met je mobieltje gratis met mensen bellen volgens het walkie-talkie principe, erg grappig!), de mensen zijn ontzettend koopzuchtig (ze móeten gewoon iets kopen van zichzelf), ze trappen hier nog in de goedkoopste verkooptrucjes (producten worden hier aangeprezen door glimlachende gelukkige mensen, producten van concurrenten door chagarijnige ongelukkige mensen), en gespreksonderwerk nummer 1 is de ontzettend dure benzine. Okee, vergeleken met 4 jaar geleden is de benzineprijs met zo’n 100% gestegen, maar het is nog steeds spotgoedkoop! Reken even mee; één gallon kost hier nu $3,25 en een gallon is 3,81 liter... Toch ook heel veel dingen die gewoon heel goed zijn geregeld hier. Er zijn hier echt kansen in overvloed, maar van gezelligheid heeft men hier nog nooit gehoord.

Er valt zoveel meer te vertellen, maar dat doe ik niet. Het is immers vakantie! Het weer is nog elke dag boven de 25 graden geweest, met 9 op de 10 dagen zon en strak blauwe lucht (we zitten ter hoogte van Madrid). Ik hoop dat ik voor de geïnteresseerden een beeld heb kunnen scheppen van hoe het hier is en wat ik allemaal meemaak. New York, Atlantic city en Washington staan nog op het programma. En dan naar huis, op naar ons vrouw, naar home sweet home, naar Brabant...

Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Tot na de 21e!

Thomas

[ Vorige ] - [ Terug ] - [ Volgende ]

 
© Copyright 1997-2024 - Chris Kamps